Łucjan mój kochany sobie smacznie śpi nie przeczuwając, co go (ją) czeka za kilka godzin. Dzisiaj sądny dzień i szczepienia. Przeżywam to jak nie wiem co, pewnie bierze się to stąd, że nie wiem jak ona zareaguje na szczepionkę i czy pójdzie spać, czy może raczej będzie marudna. Jesteśmy ostatnio na etapie kolek i patrzenia na męki dziecka. Podaję niby infacol, ale jak widzę jak ona się tym krztusi, to zimny pot wyskakuje mi na plecy. Zdecydowanie muszę sobie dużo rzeczy poukładać w głowie. Nie chcę być matką przewrażliwioną, a póki co wszędzie węszę niebezpieczeństwo i snuję czarne scenariusze. Z innej beczki, to życie coraz bardziej wraca do normalności. Mała nie wisi już tak na mojej piersi, spanie w ciągu dnia względnie się unormowało, bywa różnie, ale z przewagą na ok. Wczoraj nawet udało mi się pójść do fryzjera i zafarbować włosy. Przez to, że mnóstwo czasu siedzę w domu mam wielką ochotę na dopieszczanie siebie - kosmetyczka, pierwsza wizyta u masażysty, etc. Zobaczymy co z tego wyjdzie... Może za miesiąc uda mi się nawet wyrwać na aerobic? marzenia:)