Znów mnie "najszła" wena żeby cokolwiek napisać. Korzystamy z pięknego dnia, córa wyprawiona z babcią na spacer, ogarnęłam mój mały sajgon w domu i chwila przerwy. Próbuję powoli wdrożyć się w domową codzienność po powrocie z letniska, gdzie leniłam się z Łucją i babcią, tj. moją mamą. Obawiałam się jak Łu zniesie 2,5 godzinną podróż w foteliku, ale nie było tragedii. Najbliższy weekend w domu, a potem mykamy w Kotlinę Kłodzką i poszwendamy się tam przez kilka dni. Staram się walczyć z moją tendencją do bycia matką kwoką. Łu ma dosyć silny lęk separacyjny, nie wiem czy nie jest to poniekąd moja wina. Spędza ze mną bardzo dużo czasu i nawet kiedy popołudniu chcę zostawić ją z tatą, by się pobawili, to wystarczy że wyjdę z pokoju, to jest ryk. W lipcu szykuje nam się wesele w Zieleńcu i plan był taki, żeby została z moją mamą, a my pojedziemy (rodzice z nami mieszkają, więc mam babcię na codzień i jest oswojona), ale niestety od usypiania jestem tylko ja i obawiam się, że mogą być cyrki, a z wyjazdu nici :/ Z zazdrością słucham opowieści znajomych, którzy zostawiali dzieci pod opieką babć i wychodzili się zresetować. A może poprostu to wszystko siedzi w głowie?